Ես կարդացել եմ Հովհաննես Թումանյանի Մեծ ցավը և Դառնացած ժողովուրդ հոդվածները :
Նախ վերլուծենք Մեծ ցավը:Մեծ ցավը ավելի շատ պատմում է իմ բառերով ասած անազգագիտության մասին իսկ Հովհաննես Թումանյանի բառերով ասած Սեփական ազգը չիմանալու մասին:
Հովհաննես Թումանյանը Հարյուրավոր տարիներ առաջ նստել է և մեզ համար հոդված է գրել ,որպիսի մենք գոնե հարյուր տարի հետո սկսենք ճանաչել,և պահպանել մել լեզուն ու գրականությունը: Բայց մեզնից շատ-շատերը ոչ գիտենք որ մենք այսքան լավ լեզու ունենք, ոչ գիտենք , որ նա այս հոդվածը գրել է մեզ համար որպիսի փոխվենք:
Այսքան տարի եթե մենք ափսոսում ենք մի հատ հայկական գիրք առնել , ինչ կլինի մեր վիճակը հետո:
Մենք միշտ բամբասում ենք .թե մեր հարևան երկրները մեզ չեն ճանաչում, չնայած ինչ ենք արել որ մի հատ էլ ճանաչեն: Մի հատ էպոս ունենք որը ավելի շատ են կարդում օտարերկրացիները քան մենք:
Դառնացած ժողովուրդ հոդծի մեջ պատմում էր հայերի չաիքի ու նախանձի մասին: Ախր էտքան նախանձ էլ մարդ կլինի: Իհարկե ոչ:
Պատկերացնում եք : Մի մարդու լավ բան լինի ու մյուսը նախանձի փոխանակ ուրախանա ընկերոջ համար: