Ես և իմ մոլորակը

Մոլորակում իմ Փոքրիկ,

Կա գրեթե ամեն ինչ

Փիղ ձի և հրեշ

Ապրում են այստեղ հավերժ:

Միասին վազվզում ,միասին կով կթում,

Միասին կաթ խմում,միասին հաց թխում:

Բայց մի օր մոլորակում, սկսեց մտնել մթություն,

Բայց ինչու չգիտեմ:

Երեք օր այսպես եղավ հետո նորից լուսացավ

Արևը եկավ թե չէ մի մարդ ասեց չէ:

Ասեց չէ ու ասեց չէ

Մենք էլ ասինք ինչը չէ:

Մարդը ասաց նեղացած,

Բա մի նորմալ բանաստեղծ,

Իմ նման կամ հենց իմ պես

Մի բան գրի տանջվի ու ոչ մեկն էլ չիմանա:

Մենք էլ ասինք դե ասա:

Եվ այդ վարկյամից սկսեց

Ես իմ Փոքրիկ մոլորակի ,համով կաթն եմ սիրում,

Մեր հին մթության երեք օրվա մասին էլ չեմ հիշում,

Ինչպես անհաղթ փառքի ճամփա,

Ես իմ մոլորակին եմ սիրում:

Հովհաննես Թումանյանի հոդվածների վերլուծություն

Ես կարդացել եմ Հովհաննես Թումանյանի Մեծ ցավը և Դառնացած ժողովուրդ հոդվածները :
Նախ վերլուծենք Մեծ ցավը:Մեծ ցավը ավելի շատ պատմում է իմ բառերով ասած անազգագիտության մասին իսկ Հովհաննես Թումանյանի բառերով ասած Սեփական ազգը չիմանալու մասին:
Հովհաննես Թումանյանը Հարյուրավոր տարիներ առաջ նստել է և մեզ համար հոդված է գրել ,որպիսի մենք գոնե հարյուր տարի հետո սկսենք ճանաչել,և պահպանել մել լեզուն ու գրականությունը: Բայց մեզնից շատ-շատերը ոչ գիտենք որ մենք այսքան լավ լեզու ունենք, ոչ գիտենք , որ նա այս հոդվածը գրել է մեզ համար որպիսի փոխվենք:
Այսքան տարի եթե մենք ափսոսում ենք մի հատ հայկական գիրք առնել , ինչ կլինի մեր վիճակը հետո:
Մենք միշտ բամբասում ենք .թե մեր հարևան երկրները մեզ չեն ճանաչում, չնայած ինչ ենք արել որ մի հատ էլ ճանաչեն: Մի հատ էպոս ունենք որը ավելի շատ են կարդում օտարերկրացիները քան մենք:
Դառնացած ժողովուրդ հոդծի մեջ պատմում էր հայերի չաիքի ու նախանձի մասին: Ախր էտքան նախանձ էլ մարդ կլինի: Իհարկե ոչ:
Պատկերացնում եք : Մի մարդու լավ բան լինի ու մյուսը նախանձի փոխանակ ուրախանա ընկերոջ համար:

2080թ. Բոլորը կլքեն Հայաստանը և այն կմնա հողի և փոշու տակ: Ապագայում ոչ մեկ չի իմանա Հայաստանի գոյության մասին և այն կջնջվի քարտեզի վրայից: Հետո 2800-ական թ. Մարդիկ նորից կգան և այստեղ շենքեր կկառուցեն քանի որ Հայաստանը հողու և փոշու տակ է և ոչ մեկ չգիտի իր մասին: Նրանք մի մեծ թռչունների արտադրամաս կշինեն մեր դպրոցի վրա: Հետագայում 2880թ. Ատլանտյան օվկիանոսը կհարձակվի մեր Հայաստանի վրա և հողն ու փոշին կտանի իր հետ: Մարդիկ կտեսնեն , որ նրանք շենքերի վրա շենքեր էին կառուցել , դպրոցի վրա թռչունների արտադրամաս: Մարդիկ նաև անհնար է , որ չտեսնեն մի բան: Այն , որ իրենք Երկրի վրա Երկիր են ստեղծել: Դեռ մի անջատեք համակարգիչը: Ամենա կարևոր մասին եմ հասել: 2990թ. Իմ թոռան , թոռան , ծոռը կդառնա թագավոր: 3000թ. Նա կգտնի իմ նկարը իմ տան մեջ:

Անհաջող հարցազրույցը

Ընկեր Նունեն մեր դասարանին առաջադրանք էր տվել: Մենք պետք է գնայինք տուն և մեր տատիկներից ու պապիկներից հարցազրույց վերձնեինք թե <<Ինչպես էին Նոր տարին նշում հին ժամանակներում>>: Իսկ եթե չանէինք ընկեր Նունեն մեր կիսամյակը ութ կամ իննը չեր փակի:Քանի որ ոչ ոչ իմ պապիկներն են հայաստանում ոչ էլ տատիկներս ես ստիպված եղա մեր փողոցի վրա տատիկ գտնեմ: Դե արի ու գտի: Բայց շատ դժվար չէր ոչ էլ բարի:
Ես հոգնեցի քայլելով և որոշեցի որ հենց իմ կողքի տան մեջ էլ կմտնեմ: Դուռը թակեցի թե չէ , մի 3 տարեկան երեխա սոսկսն բերանը մորը գիրկը բացեց դուռը: Եվ այսպես սկսեց մեր անհաջող հարցազրույցը:
-Բարև ձեզ
-Բարև բալես: Ինչ ես ուզում:
-Ձեր տանը տատիկ կա:
-Այո:
-ԿԿանչեք:
Ու մեկ էլ հոպ, մի 89 ու կես տարեկան տատիկ չստիկները հագին կանգնեց դռան առաջ:
-Ասա բալես:
-Ես ուզում եմ ձեզնից հարցազրույց վերձնել:
-Բալես, դու չես տեսնում եր ես հարցազրույց տվողը չեմ:
-Բայց……
-Գնա կորի այ շան աղջիկ:
Եվ այդպես նա դուռը շռմփացրեց վրաս և գնաց:
Բայց ես ինչ մեղք ունէի:

Այ շողք, մի արի ինձ մոտ

Ժամանակին թառը թառեց ծառին, ու մեկ էլ տեսար եկավ քամին: Հետո եկավ տան տերը, թե ասեմ կնգա սերը: Մեկ էլ ետ տան տերը ընկավ արևի տակ և տեսավ մի կրկնօրինակ: Էն էլ ինչ:
Հենց իրենից:
Ուղղակի սև էր ու պարկած գետնին ոտը ոտին: Էս մարդն էլ իմացաց, թե իր ապագան էր, ով ընկել էր գետնին ու մահացել: Երեք վարկյան, թե ավելին մեկ էլ նա թռավ քարին ու տեսավ ստվերը էէէէէ ապագան եկավ ոտը ոտքին պարկած խոտին:
Նա այս անգամ վախեցավ, գնաց վերցրեց իր տատիկի անձրևանոցը ու թռավ թոռան գիրկը: Մեկ էլ հոպ 2 տարեկան թոռը դառավ Դավիթը : Են էլ Սասունցի Դավիթը: Քանի որ էս մարդը չեր կարդացել Սասնա ծռեր էպոսը , նա չեր ճանաչում իր թոռանը: Թոռն Էլ ջղայնացավ և նրան գցեց օդ: Նա էլ անձրևանոցը բարձրացրեց և կամաց-կամաց իջավ ցած , զարմացած : Հետո նորից եկավ շողքը և նա այդպես շարունակ վախենալով իր շողքից ապռեց այդ մարդը 223 տարի:

Վերջ